Urazy ciała u człowieka

Zwichnięcie stawu barkowoobojczykowego polega na gwałtownym przemieszczeniu barku do tyłu i ku dołowi. Pełne zwichnięcie objawia się wystawaniem obwodowego końca obojczyka pod skórą w postaci tzw. „schodka”, który chowa się podczas uniesienia ramienia i naciśnięcia obojczyka (tzw. objaw klawisza). Podstawowe leczenie to przede wszystkim: stabilizacja nastawionego zwichnięcia (wymaga ono operacyjnej rekonstrukcji więzadeł), w przypadku nadwichnięcia repozycję (nastawienie) uzyskuje się przez uniesienie barku do góry i jednoczesne zepchnięcie obojczyka w dół, unieruchomienie w gipsowym opatrunku Desaulta. Zwichnięcie stawu barkowego jest kolejnym urazem, który może wystąpić u człowiek. Uraz pośredni, który wywołuje nadmierne odciągnięcie skręconego ramienia, rzadziej w mechanizmie bezpośrednim (silne uderzenie w bark). Głowa kości ramiennej ulega przemieszczeniu do przodu tzw. zwichnięcie przednie (najczęściej pod wyrostek kruczy łopatki) Jedynie badaniem klinicznym można stwierdzic wgłębienie w miejscu głowy oraz uwypuklenie wyrostka barkowego łopatki. Uszkodzona kończyna jest ustawiona w niewielkim odchyleniu, brak możliwości wykonywania ruchów czynnych, sprężysty opór przy ruchach biernych. Leczenie: polega na odwróceniu mechanizmu urazu stosując: sposób Kochera, klasyczny sposób Hipokratesa. Kończynę należy unieruchomić gipsowym opatrunkiem Desaulta. Zbyt krótkie unieruchomienie doprowadza do zwichnięcia nawykowego.